Խոսքս հիմնականում վերաբերում է հեռուստատեսային լրագրությանը, որի դերի կարևորությունը գիտեն և հիմնականում դա էլ օգտագործում են իշխանությունների յուրաքանչյուր քայլը ունկնդիրներին նպաստավոր լույսի տակ ներկայացնելու համար: Դրանցից առաջինը և ամենակարևորը նախագահի անձի գովազդն է:

Հիմա այն մասին, թե ինչ կա տեխասցի Տի-Ռեքսի ուղեղում հայկական հարցերի առնչությամբ: Նա դեռ առանձին հանդես չի եկել, ինչպես, ըստ էության, նաև Ռուսաստանի հետ փոխհարաբերությունների վերաբերմամբ, ուստի և ստիպված ենք առաջնորդվել նրանով, ինչ ԱՄՆ-ի նորանշանակ պետքարտուղարն Արցախի մասին, 1915-23 թթ. Հայոց ցեղասպանության ճանաչման և ամբողջ մոլորակի 11 միլիոն հայերին հուզող այլ հարցերի մասին ասել է դեռ մինչև պաշտոնում իր հաստատվելը, Սենատի արտաքին գործերի կոմիտեում տեղի ունեցած ունկնդրումների ժամանակ:

Ընտրական շրջանում չկա շաբաթ ու կիրակի՝ ուրբաթից արագությունները փոխվեցին՝ ԲՀԿ-ն համագումար արեց 10-ին, 11-ին իր ռեյտինգային ընտրացուցակը բարձրաձայնեց ՀՀԿ-ն, 12-ին պարզվեց, որ «Երրորդ հանրապետությունը» հեռանում է, «Ժառանգությունը» միանում ՕՕ դաշինքին, որը նախօրեին կորցրել էր ՀԴԿ-ին: ՈՒ ի՞նչ ունենք:

Երեկ ՀՀԿ ԳՄ նիստը բացեց որոշ փակագծեր ԱԺ ընտրությունների առնչությամբ՝ ՀՀԿ-ն արդեն ունի իր ռեյտինգային ընտրացուցակը: Իհարկե, արվեցին նաև հայտարարություններ, որ կոչված էին բացատրել՝ ինչ սկզբունքով է ցուցակը կազմվել: Հայտարարությունները խորապես խոստումնալից էին՝ հակառակ ընտրացուցակի:

Եթե նախորդ օրը ԲՀԿ-ն էր համագումար անում ու ԲՀԿ նախագահ Գագիկ Ծառուկյանը իր երկամյա նահանջը կուսակցությունից բացատրում էր արյունահեղություն չցանկանալով, իսկ ՀՀԿ-ն այդպես էլ չի հարցնում, թե ո՞վ էր արյուն հեղելու՝ ի՞նքը, թե՞ ԲՀԿ-ն, փետրվարի 11-ին նույն դահլիճում համագումար էր անում «Հայկական վերածնունդը» և արյան թեման առավել քան արդիական էր:

Շաբաթն անսպասելի նախորդեց ուրբաթին։ Արդեն տողագրել էի հողմաղացյան հերթական հողմապտույտը, երբ «Իրատեսի» նախորդ համարի երկու գերուշագրավ հրապարակումները («Այսպես խոսեց...» և «Հսկողության տակ վերցրեք սեփական շահի համար պատերազմներ ստեղծող 50 առավել հարուստ ֆինանսիստ հրեաների, և պատերազմները կվերանան աշխարհի երեսից») ինձ ուղղեցին այլ սխրանքների։

Մինչ Դոնալդ Թրամփը մաս-մաս է անում ղեկավարությունը նախագահների համար, մինչ Վլադիմիր Պուտինը շարունակում է հարձակվել Ուկրաինայի վրա ու ապատեղեկատվական պատերազմ է վարում Արևմուտքի դեմ, մինչ Չինաստանը տեղավորվում է միջազգային ասպարեզում ԱՄՆ-ի բացած դատարկության մեջ, մինչ իսլամական ահաբեկչությունը շարունակում է իր նողկալի երթը, առաջարկում եմ 12 պատճառ՝ հավատալու, որ աշխարհն ի վերջո այնքան էլ վատ տեղ չէ՝ գրում է Սթենֆորդի համալսարանի գիտաշխատող Տունկու Վարդարայանը Politico-ում:

Mainstream՝ հիմնական ուղղություն որոշակի ժամանակի մեջ: Բառարաններն ասում են, որ բառն օգտագործվում է՝ բնորոշելու հանրահայտ, զանգվածային միտումներն արվեստում՝ հակադրվելու այլընտրանքին, անդերգրաունդին, էլիտարին, արտհաուսին: Քաղաքականությունը հնարավորինի արվեստն է, ուրեմն մեյնստրիմը կա քաղաքականության մեջ:

Հայոց մեջ որսը դառնում է «որպես ուղիղ ճանապարհ»: Հովիկ Աբրահամյանն իր տարերքի մեջ է: Չնայած հանուն արդարության պետք է ասել, որ նա խիստ ինքնատիպ, կարելի է ասել, մեզանում եզակի գործիչ է, որ, ինտրիգից բացի, նախընտրում է նաև էքստրիմը: Այդ միայն նրա մտքով կարող էր անցնել օդում, կոնկրետ դեպքում` ինքնաթիռում «քաղաքականություն անել»` շատ կարևոր պահի, շատ կարևոր «մարդու» հետ:

Այսպիսով, ԱՄՆ-ի նոր պետքարտուղարը նշանակվեց։ Ոչ թե, ասենք, միայն ԱՄՆ-ի կամ Հայաստանի, այլև ամբողջ աշխարհի համար ԱՄՆ-ի պետդեպարտամենտի ղեկավարի ի հայտ գալը կարևոր իրադարձություն է և կարող է համեմատվել, թերևս, միայն այն բանի հետ, թե ովքեր կգլխավորեն, օրինակ, Ռուսաստանի, Չինաստանի, Իրանի արտգործնախարարությունները։